در ورزنه و مناطق اطراف آن با وجود آنکه کشاورزی رونق چشمگیری دارد اما از صنایع بزرگ خبری نیست. اما آنچه در اینجا توضیح مختصر آن ضروری به نظر می‌رسد راجع به صنایع دستی به ویژه صنعت فرش و قالی بافی هست.
این صنعت را می‌توان بعد از کشاورزی دومین منبع و در برخی از خانواده‌ها اولین و شاید تنها منبع درآمد دانست.
کارگاه‌های قالی بافی تقریباً در 95% منازل وجود دارد. (داشت)
قالی‌های ریزبافت ورزنه که به فرش نائین معروف است بیشتر در ابعاد مختلف 5/2×2، 3×2، 4×3 و 6×4 متر بافته می‌شود به‌طوری که بخش اعظم فرش‌های صادراتی نائینی که به کشورهای خارجی فرستاده می‌شود متعلق به شهر ورزنه و روستاهای اطراف آن است.
در سال‌های اخیر رکود بازار فرش به علل مختلف ضربات بسیار مهلکی را بر پیکر این قشر زحمت کش وارد کرده است به‌طوری که افراد مجبورند مواد اولیه قالی بافی مانند نقشه، ابریشم، چله، خامه و پشم را به قیمت گران تهیه کرده و پس از مصروف ساختن مدت زیادی از وقت خود یعنی تدریجاً 1 یا 2 یا 3 سال، بیشتر یا کمتر (بسته به اندازه فرش و تعداد افراد قالی باف و میزان پشتکار آن‌ها) آن را به قیمت کمی بفروشند.
منبع:
ملایری ورزنه نعمت اله، 1379، مونوگرافی شهر ورزنه، پایان نامه جهت اخذ درجه کارشناسی در رشته مطالعات اجتماعی، مرکز عالی ضمن خدمت فرهنگیان شهید رجایی اصفهان.
