فروردین و اردیبهشت که میشود، کم‌کم عشایر آن نصرآبادی به فکر کوچ به سمت مناطق سردسیر همچون: همگین، نقنه، بروجن و آن اطراف و هرجایی که بتوانند مرتعی برای گله‌ی خود بیابند می‌افتند.
عشایر نصرآباد که گله‌های میش وبُزه خود را در اوایل پاییز به سمت نصرآباد آورده‌اند و در بیابان‌های اطراف شهر مثل بّندا (بند آب یا بندها) کوه محمد نوجوان و اطراف امامزاده شاه سید علی‌اکبر آورده بودند. حالا که هوا گرم میشود و مراتع سرسبز و خوش آب‌وهوا میشود به آن مناطق کوچ می‌کنند.
کوچ این عشایر خود ماجرایی است که از زبان پیرمردهای نصرآبادی شنیدنی‌تر است. شاید نزدیک به نیم یا یک‌چهارم مردم نصرآباد هنوز عشیره‌اند و بااینکه هرساله جمعیت عشایری کاهش می‌یابد و بسیاری از عشایران گوسفندان خود را فروخته و ساکن می‌شوند اما هنوز هم عشایر زیادی در نصرآباد داریم. برای کوچ بهاره ابتدا گله‌های خود را کوچ می‌دهند که بعضی از آن‌ها با ماشین‌های خاور یا نیسان گوسفندان را بار زده و به مرتع می‌برند بعضی دیگر هم به‌صورت پیاده می‌چرانند و به مرتع می‌برند که همین حدود ۲ یا ۳ روز طول می‌کشد و خود این کار هم مشکل است.
چند روز پیاده پیمودن راه و عبور دادن گله از جاده‌ها و کوه‌ها و دیگر مشکلات بین راه است که می‌توان اشاره نمود. همه‌ی این کارها را مردان عشایر انجام می‌دهند و سپس خانه وزندگی خود را می‌برند که همین موجب قرار دادن فرزندانشان که در حال تحصیل‌اند میشود و خود ماجرایی است بعضی فرزندان را به مادربزرگ یا پدربزرگ واگذار می‌کنند، بعضی دیگر هم مستقل در خانه‌ی خود می‌مانند تا پس از اتمام امتحانات که یک ماه پس از دوری خانواده می‌کشد به‌پیش پدر و مادر خود بروند.
بسیاری از عشایر نصرآبادی چون از زمان‌های قدیم به‌جاهای خاصی کوچ می‌کرده‌اند هم‌اکنون نیز برای ورود به مراتعشان مجوز دارند و می‌توانند به آنجا کوچ کنند. مناطقی همچون سبز کوه چهارمحال بختیاری، چارچوبی نقنه، چاربازار و… ازجمله محل‌های کوچ عشایر نصرآبادی است. زندگی عشایر زندگی سختی است، بعضی‌اوقات مشکلاتی مثل حمله‌ی گرگ و کفتار و دال (پرنده‌ی گوشت‌خوار)، سیل، گم‌شدن و… مواجه می‌شوند.
نصرآباد هرساله شاهد این رفت‌وآمد در فصل بهار می‌باشد که همین موجب کاهش جمعیت شهر و خلوت شدن نصرآباد میشود. مردم نصرآباد زندگی متفاوتی دارند گروهی سخت عشایرند که حتی فرزندان خود را از تحصیل منع می‌کنند و به چوپانی می‌فرستند، گروهی در زمان قدیم عشایر بوده اند و به علت مشکلات و… دیگر به کوچ نمی روند و ساکن شده اند. گروه سوم کسانی هستند که اصلاً کوچ نکرده اند که این مورد شامل تاجیک های شهر وکمی از عرب ها میشود.
هرکدام از این نوع زندگی نوع خاصی از طرز تفکر، آداب‌ورسوم، فرهنگ و روش‌های خاص فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی را به همراه دارد
نویسنده: مجید عرب مختاری
عرب جرقویه دارای نژادهای عرب مختاری، عرب صالحی و عرب جعفری است.
عشایر استان اصفهان شامل ۹ هزار و ۶۰۵ خانوار با ۵۲ هزار و ۹۰۰ نفر جمعیت در قالب سه ایل بختیاری، قشقایی و عرب جرقویه هستند.
عشایر این استان با یک‌میلیون رأس دام سالانه ۲۵ درصد گوشت قرمز این استان را تأمین می‌کنند.
عشایر استان اصفهان با تولید ۲۴ هزار مترمربع صنایع‌دستی ازجمله قالی، قالیچه، گلیم، زیلو، حصیر، کناره، خورجین و دستکش یک‌سوم صنایع‌دستی این استان را تولید می‌کنند.
هرساله هزار و ۵۱ نفر عشایر عرب جرقویه در قالب ۲۱۴ خانوار از مناطق ییلاقی چهارمحال و بختیاری، فارس و مناطق شهرضا، دهقان و سمیرم اصفهان وارد منطقه قشلاقی جرقویه می‌شوند.
این محدوده شامل مناطق نصرآباد، پیکان، مالواجرد، حارث‌آباد، رامشه، آب شتر تا مرز شهرستان آباده در استان فارس است
